Waar is de tijd? De tijd dat ik uren spendeerde aan het uitpluizen van online tutorials en boeken omdat ik kost wat kost mijn eigen Content Management Systeem wilde uitbouwen om La Cucina te beheren. De tijd dat Movable Type het heersende blogplatform was, Blogger de new kid on the block, Typo3 hopeloos omslachtig en Drupal je tot wanhoop bracht als je net die ene onstabiele module had geïnstalleerd die alles om zeep hielp. Wel, het heeft me bloed, zweet en tranen gekost en een hoop gevloek, maar uiteindelijk ben ik nog altijd blij dat de wat je nu live in actie ziet er nog staat en werkt.
Maar.. bij dat "werken" knelt net het schoentje... want dat is eigenlijk een klein wonder. De code die ik destijds ineen gebricoleerd heb, is dringend aan een update toe. Niet alleen zitten we al lang een paar versies verder in de programmeertalen waarop La Cucina draait, maar bekijken jij en ik websites al lang niet alleen meer op een computerscherm (het zegt iets over de leeftijd van La Cucina, de website bestaat intussen 11 jaar), maar ook op een tablet of smart phone. En dus begon een tijdje geleden bij mij het besef te groeien dat vroeg of laat bij een volgende update La Cucina wel eens helemaal niet meer zou kunnen werken. En akkoord, het ontbreekt mij helaas al jaren aan tijd om de website verder te onderhouden, maar hem zomaar zonder boe of ba op de fles laten gaan lijkt me dan ook weinig respectvol voor iedereen (inclusief ik) die hier recepten op heeft staan.
Dus tijd voor verandering! Mijn programmeerkennis dateert echter van toen we nog met z'n allen opschepten over wie de beste hack had voor de 3 pixel bug en die uren tijd die ik toen had, zijn er intussen ook al lang niet meer (maar een beetje ouderschapsverlof helpt ,). Heden ten dage kondig ik dan ook met (enige dramatische ,) pijn in het hart de edelmoedige beslissing aan om mijn eigen gebouwd systeem vakkundig de vuilbak in te kieperen en te kiezen voor een van die veel betere open source systemen die er intussen zijn. Maar dan komt de hamvraag: welk systeem!? Mijn eerste gedacht was Drupal, omdat ik dat het beste ken, maar eigenlijk heb ik daar een haat-liefde verhouding (genoeg voer om een aparte blog over op te starten) mee. En ondertussen is Wordpress ook flink geëvolueerd. Om nog maar te zwijgen van de tientallen andere alternatieven die er intussen zijn.
Dus ben ik op zoek! Als je de site eens snel doorneemt, zie je dat ik eigenlijk niet zoveel nodig heb (pagina's, blog, forum, recept content-type), maar ik moet wel makkelijk alle bestaande inhoud kunnen importeren (en zorgen dat pakweg relaties tussen gebruikers en hun recepten of recepten en hun comments behouden blijven). Tips zijn altijd welkom. Ondertussen heb ik terug FileZilla en Notepad2 geïnstalleerd (memories ah memories), subdomeintjes opgezet, databeesjes bijgemaakt en staan Wordpress en Drupal(*) vrolijk te zoemen. Ik ga ondertussen wat experimenteren. Met een mojito erbij is dat best wel aangenaam werken. (* Qué? 1 field = 1 table als je een custom content type aanmaakt!? Dat wordt nog leuk importeren. En dan tel ik de revision table nog niet mee... hmmm here we go...)
Sweet Memories
Inhoud: Er zijn margarita's en margarita's, zo hebben we ontdekt op onze laatste trip in de States. Er zijn deze die ze in "buckets" van 5 liter verkopen bij Wal-Mart. Of deze waar ze je mee om de oren slaan in Las Vegas, met meer ijs en suikersiroop dan iets anders.
En er zijn de perfecte margarita's. Deze waar je enkel 100% agave tequila voor gebruikt en geen gemengde variant (go for Milagro), eerder Cointreau dan Triple Sec omdat het net iets droger is, vers limoensap, uiteraard, en last but not least enkel de buitenkant van het glas en niet de hele rand in het zout zet. Maar voor mij zijn de beste Margarita's deze waar een verhaal aan vasthangt. Deze die je op het totaal verkeerde moment van de dag drinkt. Die margarita van die keer 's ochtends bij een Mexican brunch om de huevos revueltos met veel te veel jalapeno's weg te spoelen. Of die twee voor de prijs van één 's namiddags om 15u op café omdat de happy hour zo belachelijk vroeg gepland was. Zelf betwijfel ik of we ooit nog zo'n goede margarita zullen drinken als die keer in San Francisco. Ik had (god weet waar) ergens gelezen dat Clement Street één van de upcoming straten van San Fancisco was, met gezellige restaurantjes, winkeltjes en een "je ne sais quoi" die beslist de moeite was om er een kijkje te nemen. En omdat het "min of meer" in de buurt van het Golden Gate Park was besloten we dan maar een kijkje te gaan nemen. Dat "min of meer" bleek in de praktijk een half uur stappen vooraleer we goed en wel aan Clement Street toekwamen. Moe, maar met een gezonde toeristen-moed begonnen we an de kruising tussen 26th avenue en Clement Street, maar zagen eigenlijk omzeggens niets van die beloofde "je ne sais quoi", zodat we besloten om wat door te stappen tot de volgende blok. En de volgende. En de volgende. Nope. Ja, op een bepaald moment fonkelde er een lichtje toen we langs het gebouw van het Internet Archive passeerden (aha, dat is hier!), maar voor de rest zou ik zeggen: skip Clement Street maar bij je volgend bezoek aan San Francisco. Moe, dat waren we eigenlijk. En die Clement Street bleef maar doorlopen. En we vonden het maar niet. En we hadden dorst. Tot we aan Tia Margerita aankwamen.
Het leek een groezelige keet langs de buitenkant. Maar het was zover het enige dat open was op Clement Street en eens binnen was het er aangenaam druk. We installeerden ons aan de bar en vroegen ons af wat we zouden drinken. Links van ons zat een koppeltje met een klein kindje en twee margarita's voor hun neus. Rechts van ons zat er een man met een Stetson en een margarita. De keuze was snel gemaakt. Niet dat er veel te kiezen was, want de barman knikte ons welkom met een welgemeende "Margarita?...", al even snel gevolgd door "frozen? Or on the rocks?". We besloten eentje frozen en eentje on the rocks te nemen, waarop de barman ons met een vette knipoog "next time, always take on the rocks, much stronger" toevertrouwde. Er volgde een ritueel van zorgvuldig twee servetjes te leggen voor onze glazen, nacho's in een kommetje te doen en twee home made "This one is spicy. This on is more spicy"-knipoog dipsausjes voor te schotelen. En toen kwamen, als kers op de taart, de margarita's. Of de zevende hemel. Dit was simpelweg de beste margarita ever. De perfecte combinatie van zout en zoet, de perfecte blusser voor de overheerlijke pikante salsas bij de nachos.
We hadden onze "je ne sais quoi" van Clement Street gevonden! En ik weet niet of het aan de margarita's lag, of aan hoeveel we ervan hadden gedronken, maar daarna raakten we spontaan aan de praat op de bus met een Amerikaans koppel dat Belgium fantastisch vond, en vonden wij het een fantastisch idee dat je in San Francisco zomaar je fiets achterop de bus kan aanhaken. En dat we hier in San Francisco waren en ook al waren we niet binnengeraakt bij Chez Panisse, we hadden wel nog de Castro-wijk en Japan town en Farina en Nopa in het vooruitschiet. Sedertdien hangt de foto van de twee margarita's in een collage samen met andere reisfoto's op een muur in ons toilet. En zo gebeurt het dat we soms om 6u 's ochtends of om 4u 's nachts bij een bezoek aan het kleinste kamertje nog genieten van onze perfecte Margarita.
En mijn recept? Het is lang niet het perfecte, maar zo drink ik ze graag.
Ik denk dat ik een nieuw lievelings-pastagerecht heb ontdekt! Net terug van een weekje dolce far niente aan de kust van Sicilië, waar de keuken bestaat uit heerlijke visgerechten en pasta's met een licht Noord-Afrikaanse toets. Zo vind je bijvoorbeeld in veel gerechten gedroogde rozijnen of pistachenootjes terug en hebben ze er een eigen variant op couscous.
Mocht je ooit in Trapani belanden (en met Ryanair is dat niet zo heel moeilijk), breng dan zeker eens een bezoekje aan de "Cantina Siciliana". Deze trattoria bestaat al sinds 1958 en heeft op de menukaart typische Siciliaanse gerechten als "couscous alla Trapanese" (viscouscous), "Pasta con le sarde" (met sardientjes) of "Caponata" (een heerlijk aubergine-mengsel).
Eén iets kende ik nog niet: "busiate", wat een lokale pastavariant bestaande uit een soort lange, gekrulde macaroni bleek te zijn. Man, man: overheerlijk! Het ziet er niet zo uit op deze gsm-foto bij kaarslicht, maar om een idee te geven:
Deze "busiate al tiempo" die we hadden gekozen, bleek, zoals zoveel gerechten in de Italiaanse keuken, bedrieglijk simpel klaargemaakt, maar o zo lekker! We konden eerst maar niet thuisbrengen wat er zo lekker was aan de saus, want die leek op het eerste gezicht op een eenvoudige tomatensaus met kerstomaten en grote garnalen. Bij navraag kregen we de keukengeheimen mee: voor de saus worden niet zomaar kerstomaten gebruikt, maar kleine Pachino-tomaten, een beschermde Siciliaanse tomatensoort van topkwaliteit. Maar daarnaast zit nog iets subtiel in de saus dat we totaal niet verwacht hadden: amandelen! Het is een lepel fijngemalen amandelen die de saus zo lekker en diep van smaak maakt. Voor wie het zelf eens wil proberen: het recept vind je hier terug.
Ook andere smakencombinaties hebben ons aangenaam verrast, zoals de overheerlijke bruschette met een tapenade van zwaardvis, venkel en een klein beetje appelsienmarmelade die we proefden in Marsala. Een smaakbom van formaat, zeker in combinatie met een goed glas "superiore vergine" Marsalawijn van Cantine Buffa... Gelukkig kunnen we thuis nog wat nagenieten! :)
Wie graag eet, heeft aan San Francisco een vette kluif. San Francisco werd in 2006 de tweede stad (na New York) met een eigen Michelingids. Als bakermat van de fusionkeuken en later van organic food is de stad wel vaker een voorloper geweest op het vlak van culinaire trends. Gelegen aan de kust, met wijngaarden (Napa Valley, Sonoma...) op een boogscheut ver en omgeven door boerderijen met het beste aan groenten en fruit, kunnen restaurants in 'Frisco' zich ook nog eens beroepen op uitstekende dagverse ingrediënten.
Maar meer dan vierduizend restaurants konden we op drie dagen niet aan, dus werd het een select lijstje met culinaire adresjes, getipt door vrienden, kennissen, collega's en vrienden van kennissen hun collega's. "You HAVE to go to Chez Panisse!", klonk het licht dwingend uit de mond van een culinair bevlogen Amerikaanse collega. En dan zeker op een maandagavond, want dan had het restaurant een schitterende deal voor een driegangen-menu aan 60 dollar. Chez Panisse is, naar het schijnt, het restaurant waar het allemaal begon. Niet in San Francisco, maar in de vrijgevochten en progressieve universiteitsstad Berkeley. Hier startte Alice Waters in 1971 een restaurant dat verse, lokale etenswaren centraal plaatste in zijn keuken. De rest is geschiedenis: Chez Panisse kwam in de top 50 van beste restaurants ter wereld, kreeg een Michelinster en werd meermaals het beste restaurant van Amerika genoemd. Alleen.. ruime anderhalve maand voor dat we er zouden zijn, bleek dat bij navraag alle maandagavonden voor de komende drie maanden al volgeboekt waren. En bij tweede navraag ook alle andere dagen. Zowel 's middags als 's avonds. Maar ooit komen we er wel, bij Alice!
Gelukkig hadden we via vrienden een excellente lijst aan andere adresjes kunnen samenstellen - alleen stelden we vast... dat Amerikanen wel heel erg graag ruim op voorhand reserveren. Na een avondje rondbellen bleek dat zo goed als elk restaurant op ons lijstje al voor minstens de hele maand vol zat. We hadden geluk en konden toch nog 's middags binnen bij The Slanted Door (1 Ferry Building, tel 415.861.8032). The Slanted Door is zowat het bekendste Vietnamees restaurant van SF en dat heeft zo zijn redenen. Mmmm, definitely een aanrader!
En het ziet er niet zo uit, maar de Lemongrass chicken with red onions, Jalapeños, roasted chili paste and peanuts was overheerlijk: 
De toon was gezet: The Slanted Door was eigenlijk het startschot van één groot culinair eetfestijn. We vervolgden met Isobune Sushi (1737 Post St, Pacific Heights, tel 415.563.1030), knal in Japan Town én een aanrader voor sushi boat lovers: 
Onze culinaire rondrit ging vervolgens richting Nopalito, het kleinere, meer Mexicaans getinte broertje van Nopa, één van die restaurants die organic food alle eer aan doet. Een perfecte stop om even uit te rusten, met fantastische fish taco's én Margarita's of course ,)... 
Ook leuk: onderweg kwamen we een restaurant tegen met Belgische wafels genaamd naar de metrostations in Brussel: 
En dan tenslotte nog de adresjes waar we niet meer geraakt zijn, maar ik denk dat we nog wel eens naar SF terugkomen...: Taqueria Cancun, 2288 Mission St (between 18th St & 19th St), San Francisco, CA 94110, Neighborhood: Mission. Humphrey Slocombe (ijssalon), 2790 Harrison St., San Francisco, CA 94080 (415) 550-6971 Charanga (Cubaanse keuken), 2351 Mission St, San Francisco, CA 94110-1813 (415) 282-1813 Ti Couz (creperie), 3108 16th st, San Francisco, CA 94110, (415) 252-7373.
Me like. Momenteel nog een concept, maar wat mij betreft mogen ze binnenkort in de winkel liggen. Gevonden via het fantastische Nachos NY, dat de beste Nacho-adresjes in New York verzamelt. Mmm. Goesting.
Een marketingbureau vroeg mij een tijdje terug of ik zin had om een nieuwe Tefal wok uit te proberen. Dat kwam heel goed uit, want onze eigenste wok is zo langzaam aan vervanging toe. Bon, om eerlijk te zijn, kan onze wok eigenlijk nog gerust een tiental jaar mee. Het was eerder dit magnifieke exemplaar van Iitala dat ons plotsklaps, tijdens de zomersolden in de Inno, deed besluiten dat wij toch wel dringend aan een nieuwe wok toe waren:
Ondanks dat er ook nog eens 50% korting op was (en op iets van Iitala helpt dat wel :), moet ons innerlijk geweten toch net iets teveel parten hebben gespeeld, en zijn we uiteindelijk niet door de knieën gegaan. Dus voor wie nog een wok nodig heeft, hou alvast de wintersolden in de gaten in de Inno ,)
Ik dwaal af. Grote kartonnen doos. Afgeleverd op mijn werk. Een week later. Grote kartonnen doos mee naar huis. Vier dagen later, doos open, wok eruit. Mijn eerste indruk: dit ding gaat geen designprijzen winnen. Maar hij ligt precies wel goed in de hand. Niet te groot, niet te klein en ik vind het alvast sympathiek dat de buitenste rand, weg van de steel, wat hoger oploopt zodat beginnende wokkers geen muur vol groenten hebben hangen bij de eerste stappen in het roerbakken:
De wok komt uit het Natura-gamma, een reeks potten en pannen waarmee Tefal zijn corporate social responsability naar het milieu toe toch wel heel erg in de verf wil zetten. Gewiekste marketing of niet, het is al goed dat ze er mee bezig zijn, denk ik dan.
Mijn vriendin is me voor en bakt er voor de eerste keer mee, op een avond dat ik niet thuis ben. De volgende dag laat ze vallen dat die nieuw wok toch wel erg goed is. Ik ben nieuwsgierig, dus de avond daarop besluit ik de wok te gebruiken, ook al maak ik een pastasaus met verse tomaat en scampi, niet meteen een wokgerecht. In de goed opgewarmde wok gaan seconden na elkaar verse Knoflook, scampi en tomaat. Niets brandt aan, de warmte verdeelt zich goed over de hele pan en in no time heb ik mijn saus klaar.
Mijn oordeel is er al even snel: dit is een fantastische wok. Ik heb er, behalve het geen-potten-brekend design, niets op aan te merken. Punt uit. Het dingt bakt als een droom. Benieuwd of ze die nu ook in de solden gaan afprijzen bij Inno ,)...
Op reis in de States (later meer!) heb ik eindelijk de kans gehad om Bill Bufords "Heat" te lezen. Bill Buford is een alom geprezen journalist die, à la Günter Walraff, undercover gaat om bepaalde thema's zelf aan den lijve te voelen. Buford kleurde zijn ogen niet om er als een Turkse gastarbeider uit te zien, maar nam wel 15 maanden ontslag van een ongetwijfeld dik betaalde job bij The New Yorker om een tijd mee te draaien in de keuken van een sterrenrestaurant in New York.
Het restaurant in kwestie heet Babbo, met als legendarische chef een zekere Mario Batali. Buford heeft een magnifiek verslag van het hele avontuur neergepend in "Heat", waarin hij beschrijft hoe hij langzaam maar zeker opklimt in de hiërarchie van de keuken, maar ook hoe hij de meesters achter zijn meester wil leren kennen door stage te volgen bij restaurateurs, pastamakers en een beenhouwer in Italië.
Ik heb het boek in één ruk uitgelezen tijdens mijn verlof en vroeg me af en toe af hoeveel van dit verhaal nu wel echt was. Bestond Babbo? Was Mario Batali echt zo'n charismatisch, maar o zo opvliegende man? Ik heb (bewust) weinig internet opgezocht tijdens mijn verlof, maar bij mijn terugkomst heb ik toch even gegoogeld. En ja hoor, Mario Batali bestaat echt. En zo heb ik me hem inderdaad deze hele vakantie ingebeeld:
Bij een volgende trip naar New York staat Babbo alvast op mijn lijst!
En ps.: tijdens de vakantie ook nog aan Eating Animals van Foer begonnen. Be prepared voor alleen nog maar vegetarische recepten op La Cucina ,)
Op zoek naar iets lekkers? Foodspotting is een leuke mashup van foto's en Google Maps:
De New York Public Library organiseert al jaren een fantastische reeks "Live from the NYPL" met knappe interviews, panels en lezingen (o.a. Patti Smith, The Velvet Underground, Wes Anderson, Frank O. Gehry, Zadie Smith... passeerden de revue).
Leuk is dat sommige van die interviews ook achteraf in een "getekende" versie online komen, zoals dit zeer entertainend gesprek met drie grootheden uit de kookwereld: Ferran Adria van elBulli, kook"wetenschapper" Harold McGee en kookjournalisten/schrijvers Bill Buford en Corby Kummer (het NYPL reclameblokje verdwijnt na ca. 30 sec.):
Waw! Dit is wel indrukwekkend en een stapje verder dan mijn onschuldige pogingen om groenten in een stad te kweken. Maar moest ik nog steeds een balkon of terras hebben (intussen verhuisd), dan zou ik al zeker opnieuw een tomatenplant zetten. Hopelijk zet dit filmpje aan tot inspiratie!:
On the shoreline of the East River and with a sweeping view of the Manhattan skyline, Eagle Street Rooftop Farm is a 6,000 square foot green roof organic vegetable farm located atop a warehouse rooftop in Greenpoint, Brooklyn.